Jest tylko kilka rzeczy które mogą się teraz wydarzyć, myśl że cię zobaczę.

Rzeszów, 25.08.2012.

Drogi Adamie,

krople deszczu spływają po szybie w naszej sypialni, a ja od razu pomyślałam o Tobie. Lubiłeś deszcz. Zawsze, gdy tylko na niebie pojawiały się ciemne chmury, wychodziłeś z domu bez słowa. A potem wracałeś, cały mokry, ale szczęśliwy. Potem parzyłeś nam dwie kawy, siadaliśmy przy kominku i opowiadałeś mi historie z twoich wycieczek. To niz, ze kazda znalam na pamiec. Najlepsza, która szczególnie zapadła mi w pamięć, to ta z Finlandii. Wizyta u Mikołaja, przejazd wielkimi saniami, widok nocy polarnej... Gdzieś jest jeszcze zdjęcia, na którym razem z Markiem trzymacie wielką rybę, którą wyłowiliście z przerębli. Ty jak zwykle uśmiechnięty, szczęśliwy z życia.

Nawet podczas ostatnich dni swojego życia, mogłam ujrzeć twoje śnieżnobiałe zęby, gdy z usmiechem mowiles mi, jak niebo pieknie wyglada, albo gdy znalazles obok szpitala bezpanskiego kundla i dales mi kawalek swojego szpitalnego sniadania.

Mówiłeś, że mnie kochasz, pamiętasz? Że bezwzględu na wszystko, nigdy nie będę sama, bo ty zawsze przy mnie będziesz. A teraz jesteś? Wiesz jak mi ciężko? Każdy powtarza mi, że powinnam żyć dalej, że ciągłe rozmyślanie życia ci nie przywróci.

Ale może jednak?

Wierzę w to bardzo mocno. Chciałabym chociaż na moment znów cie zobaczyć, poczuć, dotknąć. A ty, jak zawsze pocałowałbyś mnie w czoło, uśmiechnął się i nazwał swoją małą Madzią. Wiesz, że to lubiłam. I oddałabym wszystko, by znów to usłyszeć.

Magda.

* * *

to jest chyba najsmutniejsze opowiadanie jakie przyszło mi pisać.

tak, płaczę rozpamiętujac zeszły rok. sierpień.